Piperrak garbitu eta lehortu, dauden bezala, zurtoinak eta haziak kendu gabe. Jarri olioa suelto zartagin batean eta su bizitara hurbildu. Berotzen denean, piperrak kontuz paratu zartaginean, frijitzen utzi, oliotik atera eta azala aise kentzeko punturaino. Ez dute ilundu behar; kontuz, beraz. Epeltzen direnean, eskuartean erabiltzeko moduan direnean alegia, zurtoina eta azala kendu, azalari zimikoak eginez, eta baba moduan altxatuko baita, tira handik mamia agerian geldi dadin. Kontuz ireki eta haziak kendu. Bitartean betegarria prestatu.

Kazola batean frijitzerakoan erabilitako olio pixka bat jarri eta suberatu bertan tipulinak eta baratxuri xehatua, gatz pixka batekin. Su eztian egiten utzi 30 minutuz, eta pixka bat gorritzen hasten utzi. Bitartean, arkume-hankei saltsa kendu, eta izpitu. Saltsa geroko utzi. Barazkia egin denean koipea kendu, kazolan jarri berriro eta arkume-hanka izpituak gehitu. Bat egin dadila, eraginez, eta perrexil xehatu pixka bat gehitu. Gatz puntua probatu, eta zuzendu, behar izanez gero. Hor dugu piperren betegarria.

Orduan, piperrak bete, kontuz, hautsi edo leherrarazi gabe. Horrelaxe uztea daukagu eta beroturik mikrouhinen labean edo ohikoan arkume-hanken saltsarekin salteatu edo arrautza-irinetan pasatu eta oliba olio bero-beroan frijitu, eta ongi frijitu. Eta gero, betiere, arkume-hanken saltsa beroan sartu.

Lehen aukera arin eta eramangarriagoa da, apika platerean zerbitzatzeko egokiagoa. Eta bigarrena, berriz, kaxuela tankerakoagoa da; gainera, piperrak albardatuz gero, sendoago geldituko dira, eta betegarriak ez die nolanahi ihes egingo. Batera nahiz bestera, mahaira.